Winogrona są kaloryczne. Nie oznacza to jednak, że owoce te należy wykluczyć z diety. Wystarczy, że zachowamy umiar w jedzeniu, a na pewno nie staną się przeszkodą w utrzymaniu szczupłej sylwetki. Sezon na świeże (i ciemne!) winogrona uznajemy zatem za otwarty!
Winogrona ze względu na dużą wartość odżywczą powinny stanowić jeden z elementów zróżnicowanej diety. Owoce stanowią idealną przekąskę zastępującą słodycze. Najlepiej spożywać je też świeże, na przykład jako dodatek do owsianki czy jogurtu albo w sałatkach, niekoniecznie owocowych.
Winogrona mają niski indeks glikemiczny (IG=45), są jednak bogatym źródłem węglowodanów. 100 g owoców dostarcza ich 17,4 g – przede wszystkim łatwo przyswajalnych przez nasz organizm cukrów prostych. Jeśli chodzi o wartość kaloryczną, różni się ona nieznacznie w zależności od odmiany. Winogrona żółte i zielone dostarczają ok. 69 kcal/100 g, natomiast winogrona czerwone i fioletowe – 67 kcal/100 g.
Oprócz węglowodanów winogrona zawierają wit. A, wit. C i wit. K, a także potas, fosfor i żelazo. Przede wszystkim jednak są bogatym źródłem polifenoli – organicznych związków chemicznych o silnych właściwościach prozdrowotnych, m.in. antyoksydacyjnych, przeciwzapalnych, wpływających prozdrowotnie na układ immunologiczny. Wybierając winogrona, warto mieć na uwadze, że im ciemniejsze owoce, tym większe w nich stężenie kwasów fenolowych, antocyjanów, flawonoidów i tanin.
W skórce ciemnych winogron znajduje się jeszcze jeden cenny związek. Jest nim resweratrol, wykazujący m.in. bardzo silne działanie antyoksydacyjne. Prowadzone nad nim badania dowiodły, że spowalnia on proces starzenia i apoptozę komórek.
W dużym stężeniu resweratrol jest obecny w czerwonym winie. Istnieje teoria, według której właśnie ten związek jest odpowiedzialny za tzw. francuski paradoks, czyli wyjątkowo długą w porównaniu z innymi krajami Europy Zachodniej, średnią długość życia Francuzów. Jej autorem jest pochodzący z regionu Bordeaux profesor Serge C. Renaud. Przeprowadził on wiele badań nad zależnością pomiędzy spożywaniem wina i innych napojów alkoholowych a występowaniem chorób układu krążenia oraz innych, związanych ze starzeniem się organizmu. Ogłoszona na początku lat 90. XX wieku przez prof. Renaud teoria dała początek kolejnym badaniom nad prozdrowotnymi właściwościami czerwonego wina.
